Poezi nga Zamira Agalliu

Të fshehtat e fatit



M’i shtoi pasqyra thinjat,më iku orë e çmuar
Sa rrudha iu shtuan mendimit të pjekurisë
S’u kënaq kurrë njeriu duke mësuar
Të fshehtat e fatit dhe të perëndisë.

I kyça ditët e mia akoma pa ikur
Edhe të pathënat në vendin më të fshehtë
Iu kërkova hyjëve ende të pa fikur
Atje t’i gjejë prapë dora ime vetë.

Lot me rim’ !



Mijëra varka me vargje
U nisën nga shpirti im
I mblodha në strofa
Lot me rim’……

I nisa larg nga vetja
Në detin me dallgë të mëdha
Me shkumë u tretën si vdekja
Konkurrim nuk ka….

I mblodha varkat e mia
Të gjitha në timin liman
Dhe dallgët mbi to u ngritën
Dhe dallgët mbi to ran’…..

Fjalët përgjatë bregut shtrirë
Përqafuan guackat pa u ndjerë
Vallezojnë nëpër errësirë
Ç’ humnerë…. !!

Pinguinat



Zëra zogjsh këndojnë në shesh
Kërkojnë gjelbërim e degë
Të mbledhin mollë …

Vetëm Ujë- ajër – dritë
Nga të gjitha qeveritë
Filizat – sythat tanë …

Kërkojnë fëmijërinë
”Pinguinat” e vegjel
dolën në breg…

Bregu ishte ndotur sa keq
Qanë me dënesë
Sot në 1 Qershor …

Sytë e mi

Sytë e mi strehë të ngrohtë gjetën ty
E ruajta në shpirt këtë privilegj hyjnor,
Fjalët e pathëna t'i lexoj në sy
Zoti verbërinë nuk e keqpërdor.

Stina ime, dimër që i gëzohet pranverës
Pret Majin me gjelbërimin e tij,
Ti rrotullon e qesh me gotën e verës
E mbytesh në rrëfim me çmenduri.

Drejt së vërtetës më çon muzë e gjorë
Po kërkoja brenda saj çfarë ngjyre ka
Si një e verbër doja ta prekja me dorë
E vetme ishte, ngjyrë tjetër s'ka.