Poezi që më kanë pëlqyer shumë!

Te huaja jemi

- Ismail Kadare -

Te huaj jemi ne prej kohesh
C'ish per t'u thene eshte thene,
Si guret qe zene vend ne toke,
Ne jete vend ne kemi zene.

Drejt njeri-tjetrit kemi mbyllur
Te gjitha rruget edhe shtigjet,
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje.

Por naten, kur i lodhur truri
Portat i mbyll me qetesi,
Ti gjen nje shteg dhe futesh brenda,
Nje shteg qe vetem ti e di.

Pastaj si ne rrugica parqesh
Shetit me cirkovolucionesh
Hyn neper endrra i shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma ben me dore.

Por kur mengjesi ze afrohet,
Nis shqetesohesh befas ti
Dhe heshturazi del perjshta
Nga shtegu qe vec ti e di.

E dita vjen. Rrjedh prape jeta
Dhe ne te dy si dhe me pare
Te ftohte rrime e te pamposhtur
Si dy qytete mesjetare.
Mbrapsht në krye Shko poshtë

Greku dhe shqiptari

- Andon Zako Cajupi -

Greku:
- Pse ju Shqiptare,
Keni djem te mbare,
Te zgjuar, te zote,
Te forte e te plote?
Shiko djemte tane
Sikur nuk hane
Te verdhe, te thate
Te trembur si grate,
Te liq, te pabese.
Pa turp e pa shprese..
Gjak ne zemer s'kane!
Tuajte pse jane
Trima te vertete?

Shqiptari:
- Se i bejme vete,
S'na ndihne te tjere,
Si ju, mor te mjere!

Trim i Shqiperise

- Andon Zako Cajupi -

Kush ka qene trim nje here?
Aleksandr' i madh i vlere,
Pirua me shoke te tjere,
Ne Shqiperi kane lere.
Po nga gjithe me i zoti
Skenderbeu Kastrioti.
O mbret i dashur ku je?
Ku je more Skenderbe?
Si duron ti nen dhe?
Nuk te vjen keq per ne?
Qe ditene qe na le
Vendi yne u be raje!...
Te lutemi dite e nate,
N'ate jete ku ke vate,
Dergona shprese e urate,
Te mos rrojme si grate.
Te ngrihemi te luftojme,
Armiqte t'i shkaterrojme.
Shqiperine ta shpetojme
Dhe lir e me nder te rrojme.

ELEGJI PER BABANE

FATOS ARAPI

Ti nuk je mé.
As do té na shohésh,
as do té shohim,baba, mé kurré.
Ti nuk je mé..
Emrin ténd e mori ky gur,
Vdekja - si vdekje ,
gjithmoné e dhimbshme,
gjithmoné e verdhé...

Me njé kordhele
tufa kujtimesh né zemér na lidh.

Tufa kujtimesh
edhe elegjish.

Jam i trishtuar dhe mé mori malli.

Dhe mbi trishtime e mall duke ecur,
ngjita rrugén e ngushté té fshatit.

Shtyva derén e varrezés sé vogél
dhe t'erdha te varri...
C'fjalé té pathéna do té mé fiasésh?
C'fjalé té reja déshiron té dégjosh?
Prej kétij varri
tani, baba, c'do té mé japésh?

Até dité té thaté janari:
pérpara teje Halil Alija
e mercenari.
Prapa shtépia né zjarr e flaké


Duart e tua né pranga,
plak i ngarté?

Erdha té marr
cfaré perket prei kétij varri.

Kujtime té dhimbshme.
Vuajtje krenare.

Ti mos mé thuaj:
"Biro... iané té trishtuara".

Baba i gjoré!
Uné, pa ato,
do t'isha né jeté edhe mé i trishtuar.

Dhe kur té vdes
s'dua asgjé
vec njé varr té thieshté.

Atje né bregdet,
ku népér net
bisedojné yjet me qiparisat.

Dhe fjalé té kaltra
flet e shpréndan
deti matané.
Fjalét qé i njohim,
qé i kuptojme,
uné
me babané...

DETI

FATOS ARAPI

I vogél, me pantalona té, shkurtra,
me kémbé té zbathura e njé kémishé humaije,qé e qepte veté gjyshja...
Ashtu darké pér darké dilja né breg.
Ndér gíshtérinjté e kémbés sé ftohté mé rridhte rera.


Uné prisja me oré té téra,
gjersa pérnjéherésh, tutje népér fushat e gjéra te nates
ngríheshin kope té cuditshme, té panumerta kuajsh té bardhé.
Népér hapésirat e pafundme suleshin aradhé - aradhé.

Turfullonin.
Binin me kémbé té thyera,
rrokulliseshin duke gulcuar népér té zezat humnera.

Mbi ta fiuturonin té tjere.
Jelet e hakérruara dallgé - dallgé fushén e diellit fshihnin.
Hingéllima té frikshme para tyre bridhnin.
Ata vinin, afroheshin drejt meje.
Gjokset e médhenj e té bardhé
kreshpéronin pérpjeté;
kémbét e para rrihnin né eré...
Syté u flakéronin.
Njé cast... dhe nén thundrat e tyre do té mé copétonin.
Kur ja me poteré
si njé gjérnim i madhérishém pérplaseshin
te kémbét e mia. Nga flegrat gjigante
miliarda grimcéza té krístalta shfrynin
pér té fundit heré.

Té tjeré
hingéllinin népér fushén e gjeré té natés.
Me gézim e friké, oré té téra uné, shihja
kuajt bardhé
té suleshin népér furtuné.
Thyenin kémbét, rrokulliseshin,
qé té vinin sa mé paré tek uné
shkelnin, fluturonin njéri mbi tjetrin...

Dhe tani, kudo qé jam,
ashtu fantastik e i madhérishém, mé ndjek pas deti...

E Paëndërrta Ime

FATOS ARAPI

Më duhet një gjysëm ëndrre,
E paëndërrta ime.

Vë kokën në gjoksin tënd
E tani përplasem
Te kokë e një tjetri.

Më duhet një gjysëm ëndrre.

Shigjetat e orës së dorës
Tutje i shtyjnë kalimtarët,
në ditë të rrëpirta tiranase.
Shpirtra jo shpirtra që shkojnë...
Bri meje dikush flet me vete.
pa e kuptuar besoj në rrëfimin e tij.

Dikush, prej zhgënjirni të egër,
mbërthen kryqe të reja.
I hedh një gjysëm leku
Dhe blej kryqin tim.

Tani që ta ngre
Më duhet një gjysëm ëndrre,
E paëndërrta ime.

Si s'të Desha pak më Shumë

FATOS ARAPI

Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prap s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak më shumë...

Pak më shumë ku shpirti thyhet,
T'i them ndarjes: - Prit, ca pak...
Të gënjejmë mallin që s'shuhet,
Kujtimin të gënjejmë pak.

Përtej vdekjes, përtej botëve,
Atje ku nis "ca pak" tjetër,-
Asaj që më rri mes Zotave:

"Si s'të desha pak më tepër...".
Mbrapsht në krye Shko poshtë

Alarme të Përgjakura (kënga e parë)

FATOS ARAPI

Mbi rrogozin prej kashte,
Ku netëve fle,
Shtrova
Dashurinë time...
Po prap, brinjët t'i vret toka, plisi,
E prap i fortë është te koka
Trungu prej lisi.

Hej, vend!
Plot diell e pa dritë!
Pagan dhe fron për perënditë!
Jetojmë nër male të lartë,
Ku qlellln me dorë mund të zëmë
Dhe prapë:
Në ç'humnera kemi rënë!

Hej, vend!
Që ngjyrat e Jonit,
Erërat e portokallit me lule
Mbyll
Në një vorbë fasule.
Dhe ndihesh
I pasur në varfërinë tënde
I lirë në robërinë tënde...

Hej, vend,
Që prej dhimbjes po më bën të çmendem.

Flamurit

- Enertin Dheskali -


Në mijëra beteja
E përcëllove trupin tend,
Në mijëra të tjera,
U njome me gjakun e atyre
Që të mbanin në duar.

Armiku,
S’te pa veçse duke u valëvitur
E duke qeshur me vdekjen në erë.
Por s’të rrëzoi dot kurrë,
Fitimtar çave shekujt,
Simbol lavdije përherë.

O krenari ynë kuqezi,
Që shqipja, shqipen të zgjodhi për simbol,
Ti je flakërimë e ëndrrave për liri,
Je ndërgjegjia e një kombi të gjallë.
Në mijëra beteja,
Me ty i çamë retë e luftrave,
Dhe dallgët e robërisë,
Në miljona të tjera, (në pastë),
Në ballë do të mbajmë si gjithmonë,
Deri në dyert e përjetësisë…

Syrgjyn-vdekur
(Elegji per Luigj Gurakuqin)

- Fan Noli -

Neno moj, mbaj zi per vllane,
me tre plumba na i rane,
na e vran´ e na e shane,
na i thane tradhetor.

Se te deshte dhe s´te deshnin,
se te qante kur te qeshnin,
se te veshte kur te zhveshnin,
Neno moj, te ra deshmor.

Neno moj, vajto, merr malin,
larot ta permbysen dajlin,
qe me Ismail Qemalin,
ngriti flamurin trimeror.

Neno moj, ma qaj ne Vlore,
ku te dha liri, kurore,
shpirt i bardhe si debore,
ti s´i dhe as varr per hor.

Neno moj, c´eshte perpjekur,
gojemjalte e zemerhekur,
syrgjyn-gjalle e syrgjyn-vdekur,
ky Vigan Liberator.

FAN NOLI

Vraponi, o burra,
Me armë, me topa, me kordh' e me shpata,
Se dolli kuçedra e errët nga nata,
Se ngriti bajrakun e lyer me gjak
Dhe sulet prej Shjiakut në Durrës me vrap.

Kuçedr'e Turqisë,
Hyen'e urisë,
E rrahur nga Greku, nga Serbi e Bullgari
Do gjak të thëthinjë dhe vjen te Shqiptari,
Si gjarpër zvarniset, i sillet përqark,
Me dinin në gojë, me helmin në bark.

Kuçedrën e vrarë
E hasi më parë
Thomsoni në Vlorë, kur vinte prej detit
Me katërqint krahë, lubi' e Dovletit;
E zuri për gryke, e shtriu përdhe
Nga thonjt' i rrëmbeu të mjerin Atdhe.

Pastaj për së dyti
Në Durrës e mbyti
Dhe kokën ia shtypi me top nga Kalaja,
Kur hodhi Esadin nga Froni, nga maja,
Nga forca në pluhër, nga bregu në det,
Me grusht prej rrufeje, që ngrin e që tret.

Kuçedra e thyer,
Në turp e përlyer
Përmblidhet e kthehet nga toka në Durrës
Dhe ngrihet m'e fortë, në Gjol, afër Urës.
Shqiptar'i verbuar vërsulet në det,
Shkel Flamur dhe Nënë dhe vllezër po vret.

"Dy herë të theva,
Të shtriva, të ndeva,
Po prapë u ngjalle dhe prapë u ngrite,
Prit më, the, prit më!" Dhe prap' iu vërvite,
Dhe hovin kuçedrës ia preve, po re,
Kalorës i huaj, që vdiqe për ne!

Nga Ura, nga Ura
Po ikni, o burra?
Ju ikni, po hij' e Kalorësit s'ikën!
Kuçedrës tërbuar ajo i fut frikën,
Se urën e ruan, se Urë'n e mpron
Stihia - Shqiponjë, me qip e me thonj.

Te ura, te Ura,
Vajtoni, o burra,
Thomsonin e ngratë që ju vet' e vratë,
Që pas nuk i ratë, po vetëm e latë,
Kur shkonte kaluar të vdesë për ne,
Për ju, të mallkuar, që s'doni Atdhe.

XHEVAHIR SPAHIU

Shembja e nje nate dashurie

Ktheva koken, mbajta hapat:
binin tjegullat, binin traret,
binte qielli i nje nate dashurie.
Atje mbi papafingo, prane yjeve e pata puthur,
shemben yjet tani, behen pluhur.
Dritare s'ka, ka sy te zgavert,
s'ka mure me plasaritje te etshme,
skelete fjalesh ne gjysmerresire,
skelete enderrash, premtimesh te neserme.
Ngrihet tymi si nje mjegull e bardhe,
nje grusht eshtrash te nje nate germadhe.
Ne cep te rrenimit
dy burra po pine qete-qete cigare.
Ej, ju atje! Nuk degjoni si ulerijne brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do te dale jashte meje si tek vullkanet.
Mos u kthe ne kujtim, i thashe
mos u kthe ne harrim, me tha;
botes i falem nje nate dashurie
dhe kjo s'eshte pak.
Nje nate. Dhe çfare nate!
Dora mbi sup,
hena mbi mal,
qielli i kalter i botes mbi krye...
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie...po bie....
Dhe ishte nje nate e paemer,
siç ishin te paemert yjet.
Kini meshire, mos e shembni ate nate!
Eshte renkimi im apo klithma e saj?
Kini meshire, kini meshire!
Ajo ishte nje nate dashurie
qe kurre s'duhej te kish gdhire.
Kini meshire,
ne mos po atje nen gure,
nen peshen e nates se shembur do te shembem,
i vrare jo nga urrejtja, po nga dashuria,
qe, perjetesisht quhet dhembje...

Fatos Arapi

Atdheu

Atdheu është dhembje, është dhembje,
Një prill i pikëlluar në shpirt.
Atdheu është kryqi, është kryqi.
E mban – edhe të mban ty – në shpirt.

Atdheu është toka e premtuar.
Ti shkel si një zot dhe s’e ke ndën këmbë.
Atdheu s’ka fjalë, ka sy të trishtuar.
Vdes dashuria në dashuri që të çmend.

Atdheu është buka e uritur:
Të ikën nga duart e dot nuk e ngop.
Ëndërr dhe ankth dhe shpresë e sfilitur.
Me sytë n’errësirë vetveten kërkon.

Atdheu është varr i hapur, është varr.
Një jetë drejt tij shkon me besë që bind.
Në një pikë loti mbyt lotin fatvrarë.
Në një pikë loti lirinë e lind.

Atdheu yt i vogli, i vogli,
ai hyjnori, i pavdekshmi – loti.

LULEKUQJA

- Asdreni -

Lulëkuqja e mjera
Asgjëkund s’ka shtëpi
E shkon jetën n’arrati
Ajo s'është si të tjera
S’ka stoli!

Fushës, kodrës, del vetiu
Verës ngrohet, dimrit ngrin
Vetë shkundet, vetë mbin
Dhe, kur skuqet, vjen veriu
Dhe e përfshin.

Nëpër këmbë gjith’ e shkelin,
Vend në kopshtet ajo s’ka
Dorë ndihme kurrrë s’pa;
As e mbjellin, as e vjelin
Shkoi u tha…

Po veç ngjyra e saj si zjarri,
Si një yll që xixëllon
Tërë bota e imiton
Është shenjë për së mbari
Nga shikon.

Ajo ngjyrë kur zë shfaqet
Mbreti frone shkon e lë
Njerëz robër fare s’sheh
Vjen e drejta del në faqet
Si Zot je.

Ajo ngjyrë nd’ato fletë
Është shpresa që tregon
Një të ardhme q’ëndërron
Është flamuri ynë vetë
Që valon!

Koha e Pamjaftueshme

- Ismail Kadare -

S'kam kohe te harroj shume gjera,
Qe nga mendja t'i nxjerr perjete.
Per tragjiket e vjeter dhe shkrepetimat
Do t'me duhen se paku dy vjet.

Dhe ndoshta po aq per Danten,
Per frengjishten tok me plazhet po aq.
Ndoshta grate do te jem duke fshire,
Kur muzgu do t'afrohet nderkaq.

Si udhetari me peshe te tepert
Para avionit qe niset pas pak,
I ngarkuar rendshem ende
Do t'afrohem te varri humbak.

Nga supert si ta heq kete barre,
Ku ta hedh kete peshe, si?
Me te s'mund te zbres atje poshte,
Por as lart dot s'e le kurrsesi.

I munduar gjer ne cast te fundit
Nga mosthenia, nga pengu tragjik,
Nje shenje ndoshta te pakuptueshme
Do t'iu bej te gjitheve e do t'ik.

Pa Ty

- Ismail Kadare -

Ti ike udhes se pafundme,
ku zverdhin druret gjetherenes.
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medaljon i henes.

Lejleket iken. Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi,
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.

Tani ne fusha shkoj menduar,
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si donkishote.

C'te bej po them me veten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Kur qerrja baltrave ben shkrime,
Te lashta si te Gjon Buzukut?

Do shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene.
Ne gryke e di qe do me ngelet
I ftohti medaljom i henes.

KUR DASHURON në CHAT!!!…

Kur dashuron bëhesh i mirë
Të duket vehtja tepër fisnik…
në bregun tjetër, një shpirt i lirë
natës me gjumë seç i thotë: ik!

Kjo ndjenjë e lashtë kur të pushton
Harron gjithshka e bëhesh trim
Rrëxohesh, ngrihesh, e prap vrapon
Zemrës i hap plagë pa shërim…

I ziu unë, ç’më gjeti vallë
A mos kam rënë në dashuri?!…
Natën kafshoj e vij vërdallë
Të hyj në chat, të vij tek ti…

Ku je? Ku je? Bëhu e gjallë!
Dhe mjaft u fshehe ti prapa fjalëve
Mbi sup peshon i rëndi mallë
Kemi në mes, kohë oqeanesh

.U lodha keq të shoh një ëndërr
Por gjumi s’vjen si për inatë
Kur dashuron bëhesh i ëmbël
Ndërsa unë qaj me lot në chat.

Na ndanë, na ndanë krejt pa u njohur
Ndonse e ndjej gjithmonë të desha
Më bëj pak vend, vij për t’u ngrohur
Futmë të lutem në chat… në tesha.


Mbamë ashtu pranë me nick-un tënd
Më thuaj foshnje, e çfarë të duash.
Në gjoksin tënd më bëj pak vënd
Se s’të lë dot, kaq gjatë vuash…

Ua sa embël ëndrra në chat!..
Isha pranë teje, me buzën e njomur
Më puthje ngrohtë siç puthin gratë
Që dashurinë kurr s’e kanë njohur!

Le të mbesë chati – mbretëri e jonë
Bëjmë si të çmendur të dy në chat.
Se ç’thonë të tjerët s’më bëhet vonë
Jemi në ëndërr dhe s’bëjmë mëkat

AGIM DOCI