Poezi Tradhetie jo poezi dashurie!

T'i shkruajm edhe kesej dukurie qe jo rralle vran shpirtera te dlir'...( Per ndryshim nga tema tjeter e hapur nga une e qe ato jane pothuajse nje lloje ditari i shprehur ne vargje qe me perkasin 99% mua,kjo eshte perditshmeri qe lexohet dhe shikohet cdo dite)...

Te Doja!

Tere jeten te dashta
Tere jeten ta dhurova
Asgje s'fitova nga kjo
Vetem u mashtrova

Mashtres i endrrave ishe
Kete von e kuptova
Pse nuk ma thoje troq
,,Kurr nuk te dashurova"

Mashtrimin e ke ne gjake
Me te do jetosh gjithmone
Edhe te lindesh edhe nje here
Per te gjitha do jete vone

Nga jeta ime i more te gjitha
A nuk te mjaftuan?
Vazhdove me mashtrime te tjera
Tani te gjitha do i vuan

Kurr nuk tu hakmorra
As nuk te hakmerrem per jete
At qe meritove nga une
Tjeter kush do ta Jep

S'dij pse hargjoj laps
S'dij pse hargjoj leter
S'kam deshire te t'takoj Kurr
As ne Boten tjeter...

Tradhëtia


Tradhëtia - prita që errësira i ngriti Jetës,
Paradhoma e vdekjes gjithë myk dhe trishtim,
Armikja më e egër e së Vërtetës.
Edhe në mes të verës i fut shpirtit thëllim.

Fytyra dinake e vetë djallit mbi tokë,
Maskuar shpesh me pervijimin e dashurisë.
Acari që vret ndjenjat per miq e për shokë,
Nepërka që helmon dritën e mirësisë.

Lugina që e ka fundin e saj në ferr
Nuk lejon rreze drite në shpirtrat e dërrmuar.
E destinuar të kalojë përjetësinë në terr.
Qoftë larg nga ne dhe nga gjithë ata që duam.

Nuk i dëgjoja më fjalët e dashurisë,
Si një kufomë që
E kanë mashtruar me një helm të ëmbël,
Para vrasjes,
e mashtruar me buzeqeshje
tunduese, të shtira e dhelparake.

Mundohem të mësohem me vetminë time,
Mundohem t’u shmangem syve të kaltër,
Që gjithmonë më joshnin për mëkat,
I lutem zotit të më lerë, që të rrëfehem
për kurthet e zemrës,
për padurimin që gjithmonë
si një ketër,
si një skllave e përjetëshme e dashurisë,
më thithte të vrapoja,
tek ti.