Re: Ca Vargje nga Unë,e panjohura!

U mundova për ta shpëtuar dashurinë e përjetshme

Shkova nëpër shkretëtirë,
për të mbjellë farën e dashurisë së tij
e ujita me lot, si lule të shpresës për mua...
doja një pranverë të përjetshme të vijë,
doja gjithë ujëvarat në botë me i ndalua.....

Doja diellin në sytë e tu ta shof çdo ditë
në qiell një formë zemre,në një re të zbardhur,
doja që jeta jonë në çdo cep të shëndrit
nuk doja të përjetoja humbje......
edhe që nuk u pajtova kurr,ajo kishte ardhur......

Dashurinë e përjetshme nuk e shpëtova dot
më iku nga kjo botë ngela me shpirt të vrarë
pa Ty po jetojë me sy të mbushur lot
jeta ime nuk ndryshoj kurr drejtimin
pra jemi të,,bashkuar''por fizikisht të ndarë....

Mëngjes me shi...

Në këtë fillim të ditës me qiellin gri
kur shiu i mëngjesit bie me nxitim
kujtimet u shpërndanë me shpejtësi
ëndërroja zgjuar në orët e hershme.....
ëndrrën që nuk i dëshiroja mbarim....

Edhe zogjtë e dinin fundin e javës...pushuan
pjesën tjetër të ditës qetë rrinin me mua sot
heshtja ishte me vlerë,nuk më trazuan
nuk flinim gjumë syhapur rrinim bashkë
zogjtë në një anë..dhe unë që rrija kot....

Ti më thirrje..

Kur njerëzit për ty më pyesin
sytë e mi bredhin nga qielli
ata shpirtin ngadalë ma mbysin
pa ty nuk ndjej as kur djegë dielli

Ëndërruam një jetë të tërë si dy të ri
në gjysëm ngelëm,rrugët na u ndan
ne që vetëm kërkuam dashuri ...
u larguam shumë herët,gojët na u than'....

Më thirrje engjull,mjaltë e drenushë
më thoje që nuk ka forcë që na ndan
forcën që kishte vdekja,s'mund ta ndali askush
tani vetëm një kujtim për ty,në jetë më mban'

Kamë ngelur e njejta...

Unë nuk kamë ndryshuar
kamë mbetur e njëjtë;
si një shkëmb i bardhë
që ngrihet nga deti,
qielli nuk është blu
pafundësi e ujit të thellë,
dhe era fryen pa pushuar
mbi një shkumë të bardhë
valët e tua shqetësuar.

Unë nuk kamë ndryshuar;
ngela një lis që krijon hije
mbi shtratin tuaj të ftohët,
ndalova të kënduarit
e vetmuar veshur me të zezë,
u përpoqa për të fluturuar
por kisha krahë të thyera.

Unë nuk kanë ndryshuar;
jamë një re që sjelli shi
i cili derdhet në pika të pastra
në puset tuaja të thata,
ngela errësira e harresës
e cila nuk sjell lumturi
në gjumin tuaj nuk erdha
ngela nën këmbët tuaja......

Pa dashuri

Nuk ka asgjë më...
vetëm zbrazëti.. .
Fjali të shkurtra,
Rima pa kuptim.....

shkruaj,mos shkruaj
merrë frymë,mos merrë frymë.....

Në pikat e lotëve të mi
nuk ka më magji dhe shkëlqim,
të gjitha u shuan.....
sepse...nuk ka më Dashuri.....

Në mëngjeset e mia mjegull
të gjitha u tretën...
pa Dashuri nuk ka as muzë..
ngela bashkë me lotin
që rrjedhë nga syri gjerë në buzë.....

Fundi i pashprehur....

Në disa fjalë të ëmbla më vijnë ca mendime,
dikur dhimbje të ngrohta fshihja në distancë,
mendimi për ditë,errësirë dhe pikëllime..
duke e zvarritur një heshtje të rëndë ...

Shkëlqim i diellit tani aq pak,më thotë
as qiellin blu nuk mund të shof nga ky shi,
nxehtësinë prej teje nuk rrezistojë dot',
e ndjej,e dij ... nuk ka më... Unë dhe Ti.....

Kur humbas'.....

Të gjitha që kam është një fund i ditës
ky është një vazhdim...ëndërr,këngët nuk këndohen
Vetëm duke pritur për këtë moment për takime vargu,
atëherë jamë më e fuqishëme,por e qetë.
Kjo është një gjë e madhe, sepse rinin do ta jetojë
kur të mplakem...e më ngelet shum pak jetë

Do të gjej' vehten kur të jam më e fortë...
e dijë se kjo do të jet dhe është gabim
Por është gjëja më e vështirë në botë,
zogu me një krah mund t'bëj fluturim?

Perëndia s'e di që unë ekzistoj...

Të bie në gjunjë? Eshtë e panevojshme.
Do ju tregoj në këmbë që jetoj.
Të ulem poshtë? Edhe më keq,
Eh,..pra po e ndiej ende veten që frymoj ...

Athua jam e harruar?
Jo jo nuk është e vërtetë,
Pasi unë gjithëmonë të kam menduar....
Dhe do të kujtoj për jetë.......

Sa herë dua t'i flas heshtjes...
Sytë i drejtoj në fotografi....
Dua t'i them Perendis dhe Ty...
Jam e gjallë...frymoj,më kujtoni që të dy.....

Do të jetojë......

Përsëri jam e ulur në ballkonin e dëshirave..
qielli është përsëri i afërt...
Më udhëtojn' ëndrrat prapa reve.
e vetmuar mes vargjeve të kërkoj tek qielli i lart.....
Unë jam këtu....por ka distancë mes neve.....

Jetoj dhe.... në vend të shiut shoh ngjyrat e ylberit,
do të jetojë të paktën në një vend imagjinar.
Bekimi i ishullit nuk më duhet.....
jetoj,me helmin e vrerit....,
Kjo është muza ime,edhe që ,,jetojm'' të ndarë.....

Përsëri do të dëgjoj këngë të vjetra....
ca lodra të fëmijërisë do ti marr patjetër...
Ato janë të vogla, por kujtimet janë më të mëdha,
do ipja një pjesë të shpirtit për një buzëqeshje rasti,
Nuk e di ndryshe,ajo është ilaç zemre.......

Më vdiq kënga

Kënga ime vdiq....
Kur u largove....
Pa thënë lamtumirë....
Ajo vdiq,
Diku në buzë,
Uthull e njomur me verë.
Kurrë nuk do të arrijë.....
Lartësinë e saj.....
Dhe si një zog.....
Gati për t'u ngritur në qiej.
Por tani...
Krahët m'u thyen...
Dhe vetëm mund të thoni:

Vdiq në heshtje.......

Sonte......

Engjëjt e harruar mbërritën sonte
për të më kujtuar jetën para jetës,
se zemra është duke rrahur në mua
përsëri fshij lotët dhe i drejtohem vetvetes....

Për të gjetur se pse jamë e mërzitur
dhe pse natën nuk fle,vetëm rrijë shtrirë..
ku çelësi për gjetjen e sekreteve pa vrejtur
ka humbur diku,t'a gjej është shum vështirë.....

Edhe sa do të zgjasë ky kërkim nuk dijë?
dicka në mua është më e fuqishme
edhe pse e gjithë bota pëshpërit: "I dashur!",
unë ngela duke qarë,u bëra e mërzitshme.....

Hënën dhe tokën, tokën dhe detin,
detin dhe kripën, dritën dhe errësirën.
asnjë nuk flejnë, sepse po presin për agim,
dhe shpirti është disi i lodhur,në ta kërkon mëshirën.....

Derisa sekreti ngadalë, ngadalë zbulohet...
Po po.. 'pak vdekje' do ishte ndihmë për mua,
e zgjuar jamë,dhe shpirti më torturohet,
inkurajoi dëshirën për t'u ringjallur,por ajo u shua.....

Vitet po ikun.......

Ne po zhdukemi ngadalë,
dukemi zbehtë, jemi të mërzitur,
Jemi të lodhur sillemi vërdallë..
edhe vitet me ne janë rraskapitur....

Ato po ikun
orët po lëvizin,me nguti
Ne marrim me qera ëndrrat tona
për mos të lindur të reja përsëri....

Ndërsa fillimi na duket shumë i largët,
mbarimi është duke u afruar,
Ani që kemi shumcka të mangët
gjithmonë ngelëm ata që dicka na ka munguar....

A kemi një premtim për t'i dhënë vetes
para ëndrrës së fundit,s'i mbarim
Dhe të harrojmë për mendimin
se jeta eh jeta....nuk paska kuptim......

Më kujtohet.....

Mbaj mend se kënga ishte.....
,,kur nuk ekziston, të gjithë ujërat e moçalit do të pastrohen"
Une do iku.....
po ju lë liqen të pastër të ëndrrave.
Hapësira blu të dëshirës për t'jetu...

Ndoshta disa nga fotografitë nuk janë të përsosura,
por ato mund të bëhen nëse syve u jep' pak kohë ...
Ndoshta dikush do i shef ndryshe....
jo të përkryera, por jo përgjithmonë të zbehura ...
Nuk e shohim në distancë të gjithë shkëlqimet e Hënes...
mbi liqenin e qetë mbi ujë të reflektuara.....

Vetëm atëherë,do ta kuptosh o njeri ,
se dashuria nuk është një gabim apo një detyrim.
Dashuria është rebelimi i vetes mbi gjithësi.
duhet të mbani mend,ajo të kaplon....
Nuk mundi askush ta ndali gjer tani......