“Poeti më i madh i të gjitha kohërave Homeri ishte një Pellazg, ose më mirë, një shqiptar”

[ProgonAnëtar aktiv]

“Poeti më i madh i të gjitha kohërave Homeri ishte një Pellazg, ose më mirë, një shqiptar”

Pellazgët janë mesazhi i antikitetit
Çështja e prejardhjes së shqiptarëve ka qenë një nga temat më të diskutueshme për historianët, gjuhëtarët, gjeografët, shkencëtarët e ndryshëm, njerëzit e urtë, studiuesit etj., dhe mund të thuhet se që të gjithë kanë treguar në mënyrë tepër bindëse dhe jo hipotetike për një vazhdimësi të gjuhës shqipe që nga koha e pellazgo-ilirëve dhe përkatësisë së kombit shqiptar, si i vetmi komb që identifikohet natyrshëm me pellazgët e që në fakt janë vetë shqiptarët, kjo për faktin se ata janë mbështetur edhe në karakterin, gjenin, imazhin, racën, gjuhën etj.

Interesi i shtuar për ta njohur më thellë gjenezën dhe rrënjët e kombit të lashtë shqiptar ishte i madh sidomos tek historianët gjermanë, italianë, francezë, suedezë etj. Të gjithë bënin studime të thella të etnografisë, antropologjisë dhe çështjes së gjuhësisë për të mbërritur kështu tek konkluzioni i tyre studimor se pellazgo-ilirët janë shqiptarët e sotëm, kjo vazhdimësi dhe ruajtje e kësaj race ka ardhur si rezultat se ky komb edhe përkundër asaj që ishte i pushtuar nga pushtues barbarë të ndryshëm.

Ata në esencën e tyre e kanë ruajtur gjenin, gjuhën dhe karakterin prej shqiptari dhe si të lashtët e gadishullit Ilirik. Ndër këto, në gjykimin e të gjithë këtyre studiuesve, historianëve, kritikëve të paanshëm etj., etj., është ajo se ata kanë identifikuar qartë pellazgo-ilirët me emrin e shqiptarëve si komb, dhe kjo tregon se ata kanë arritur kështu ta nxjerrin nga thellësia e kohëve famën e madhe të kombit të lashtë shqiptar si një komb që ka prejardhje të drejtpërdrejtë pellazgo-biblike. Me studimet e tyre të thella dhe konkluzionet apo edhe tezat e shtruara të tyre rreth origjinës pellazgo-shqiptare, ata kanë arritur të gjejnë vetëm vendin e thesarit të gadishullit Ilirik. Ndërsa studimet e mëtejshme në vijim dhe gërmimet hulumtuese nënkuptojnë më saktësisht rrugëtimin e studiueseve, historianëve, gjuhëtarëve etj., edhe në kohët tona drejt gjetjes edhe të thesarit të plotë të këtij gadishulli dhe prejardhjes së thellë të origjinës së kombit shqiptar dhe gjuhës së lashtë të tij pellazgo-ilirike.

Edhe pse më herët është thënë se origjina e pellazgëve është një mister në historinë e saj, me nxjerrjen e këtyre argumenteve dhe studimeve serioze te autorëve perëndimor dhe historianëve me nam ndërkombëtar, por edhe duke parë se edhe pse jemi në shekullin XXI nuk është ngritur ndonjë tezë e re, apo nuk është gjetur ndonjë dokument tjetër që rrëzon apo redukton këto të dhëna dhe dokumente etnologjike, linguistike, arkeologjike etj., se shqiptarët janë pasardhës të drejtpërdrejt të pellazgo-ilirëve.

Tani, me studime e tilla të këtyre autorëve seriozë rreth origjinës pellazgo-shqiptare më nuk ka mbetur asnjë pasiguri për të trajtuar këtë çështje edhe në ditët tona me një seriozitet dhe energji edhe më të shtuar në gjetjen dhe prurjen e plotë të bërthamës vertikale dhe horizontale të pellazgo-shqiptarëve, një studim edhe më i thelluar dhe permanent i studiuesve të rinj, sidomos tani në këtë shekull do të sillte një gjetje të plotë të tërë kësaj origjine që ka qëndruar së bashku me thellësitë e kohëve misterioze dhe me plot dyshime e pasiguri, prandaj duke u bazuar në studimet e autorëve që kanë trajtuar këtë çështje dhe risitë që do të mund të shfaqen, pasiguria dhe dyshimet do të binin përballë diellit që do të lindte dhe do ta ndriçonte në tërësi tërë historinë e origjinës pellazgo-shqiptare.

Ndërkaq, nisur nga kjo mund të nënvizoj se historia është një besëlidhje në mes të burimit të argumenteve (dokumenteve) të kohërave dhe historianit, ndërsa shpirti i kombeve është garancia e kësaj besëlidhjeje. Prandaj askush nuk mund të ndryshojë apo të ndërhyjë në këtë besëlidhje të fuqishme të kombeve me vetveten dhe historinë e tyre burimore.

Një studiues serioz rreth lashtësisë së shqiptarëve si komb dhe gjuhës së tyre si një nga më të lashtat dhe që rrjedh nga pellazgo-ilirishtja, është ipeshkvi Giuseppe Crispi, profesor dhe drejtues në Universitetin e Palermos. Ai sjell dëshmi dhe gjurmët e reja si gjetje të tij gjatë hulumtimeve të tij dhe studimeve mbi origjinën pellazge dhe lidhshmëritë natyrore të saj me gjuhën shqipe. Ai madje në “memorien e thelle të tij mbi gjuhën shqipe”, përveç asaj që gjuha shqipe është gjuhë pellazgo-ilire, ai e sheh këtë gjuhë si “dominues”në gadishullin Ilirik dhe e cilëson si “gjuhë të Perëndisë me një marrëdhënia të thellë historike apo si “nëna e gjuhëve” (Opuscoli di letteratura e di archeologia di monsig. Giuseppe Crispi, 1836) në këtë gadishull të lashtë.

Duhet nënvizuar se gjetjet e reja të autorëve të shumtë gjatë hulumtimeve të tyre dhe studimeve serioze të dokumenteve, gjurmëve dhe gjenealogjisë së shqiptarëve, kanë sqaruar se qytetërimi i vjetër në gadishullin ilirik nuk ishte askush tjetër por pellazgo-ilirët, të cilët përbëjnë zanafillën dhe simbolikën e gjuhës së tërë kohës dhe të kuptuarit e tërësishëm të vetë fenomeneve dhe misterit që ka qëndruar gjerë në ditët tona rreth origjinës së pellazgo-ilirëve se ata janë rrënjë e qytetërimit të përbashkët europian dhe shqiptarët janë pasardhës të natyrshëm të tyre.

Nuk kanë lënë pa vënë në dritë edhe autorët antikë çështjen e origjinës së pellazgo-shqiptarëve, si Herodoti, ashtu edhe Tukididi, Plutarku, Dionysus i Halicarnasses, Straboni si dhe shumë autorë të tjerë antikë, se pikërisht ata duke shpjeguar në detaje vlerën e vërtetë të pellazgo-ilirëve në gadishullin Ilirik e që sipas tyre, “iliro-maqedonasit, eprorët apo shqiptarët janë racë e natyrshme pellazgite dhe se pellazgët janë paraardhësit e tyre të lashtë helenikë”, madje këta autorë nënvizojnë edhe një gjë tepër të rëndësishëm se siç pohojnë ata “është e mundshme se në mesin e tyre të ketë pasur përzierje, e cila mund të ketë ndodhur vetëm në rastet e dyndjeve të popujve në këtë rajon, sepse “për nga natyra e racës ata ishin të pastër dhe pa përzierje nga racët tjera”. (Herodot, I, 56-59, Tukidid, I, 1-4 Dionysus von Halicarnass Antiq.Rom, Lib I, Strabon I, V-VII)

Megjithë këto studime dhe teza nga autorë të shumtë mbi racën shqiptare dhe origjinën e tyre pellazgo-ilire ende mbetet një boshllëk, kjo për faktin se në këtë shekull nuk kemi akoma historianë, intelektualë e studiues që tregojnë një vazhdimësi të studimeve të mbetura të autorëve si perëndimorë të shekullit XIX ashtu edhe ata antikë për të ndriçuar kështu në tërësi atë se origjina pellazgite është më e lashta dhe nga kjo origjinë vjen edhe kombi shqiptar si një ndër kombet më të lashta në gadishullin ilirik si dhe një nga kombet si djep i civilizimit të lashtë europian. Sidoqoftë një nga autorët dhe studiuesit gjermanë më të zellshëm është edhe konsulli gjeneral i Austrisë në Prizren-Janinë, Johann Georg Hahn, i cili për katër vitet e tij (1849-1853) në këto vende ofroi një rezultat të madh dhe të dokumentuar të studimeve të tij mbi shqiptarët dhe origjinën e tyre. Studiuesi Hahn jep një pasqyrë të detajuar etnografike, gjeografike, gjenealogjike (të fiseve shqiptare), linguistike të Shqipërisë. Por ai ka trajtuar në veçanti edhe origjinën e pellazgëve apo të shqiptarëve si pasardhës të pellazgo-ilirëve. Ai, me këtë studim ka hyrë në fushën e filologjisë, gjenealogjisë dhe mitologjisë sepse ka prekur rrënjën e çështjes dhe të vërtetës së historisë së kombeve në gadishullin Ilirik.


Ai shkruan se “shqiptarët janë pellazgo-ilirë dhe i përkasin thellësisht kësaj origjine të lashtësisë së tyre”. Ai më tej argumenton se ekzistojnë edhe “paralelet në mes të shqiptarit të sotëm dhe atij të vjetër” dhe ai nuk gjen dallime të mëdha, por mrekullohet me ruajtjen e gjenit dhe rrënjës së lashtë të tyre, po ashtu ai lidhet edhe për emrin gjeografik si identifikim i vetë atyre dhe lashtësisë, pastaj gjuhës, vendbanimeve, arkeologjisë, etnografisë së vendeve, gjeografisë shqiptare, dialekteve, perëndive dhe emrave të tyre që kanë ruajtur gjallërinë dhe marrëdhënien gjuhësore etj., etj. Kështu që sipas tij, “shqiptarët janë të vetmit që kanë ruajtur gjuhën e vjetër të tyre pellazgite dhe me të drejtë mund të quhen edhe si pellazgët e rinj”. (Albanes.Stud.von dr.jur. Johann Georg Hahn, 1853, faqe 223-233).

Ndërkaq për fatin tonë të mirë është gjuha dhe arkeologjia e plotë në trojet e lashta dhe gjeografi, e cila po ashtu është kokëfortë sepse nxjerr vetëm një racë të lashtë në këtë gadishulli si racë themeltare të civilizimit evropian, e ajo është raca pellazgo-ilire apo thënë më mirë tani në këtë shekull, raca e lashtë shqiptare. Jo rastësisht është shkruar nga shumë autorë dhe studiues e gjuhëtarë, të cilët gjatë studimeve të tyre dhe gjetjeve sidomos të një morie gjurmësh dhe dokumentesh që vërtetojnë se gjuha shqipe është më e lashta dhe se shqiptarët si komb janë pasardhësit e pellazgo-ilirëve. Të gjitha hulumtimet si të studiuesve ashtu edhe të udhëtarëve që kanë kaluar përgjatë gadishullit ilirik janë kthyer me një mister në vendin e tyre, por edhe me një mori dorëshkrimesh të marra gjatë gjetjeve si dhe dokumenteve arkeologjike, etnografike, gjeografike etj., etj.

Kështu interesimi i këtyre autorëve dhe studiuesve ishte tepër i madh pasi ata po merreshin me një nga çështjet më komplekse të gadishullit ilirik, atë të origjinës dhe autoktonisë së parë të popujve e në këtë rast të popullit shqiptar, si një nga kombet më të lashta të këtij gadishulli dhe njëkohësisht gjuhës së tij të lashtë pellazgo-ilire. Jo rastësisht shkruante në studimin e tij të vlefshëm studiuesi Hahn, duke i bërë pyetjen vetes: “A janë vërtetë shqiptarët autoktonë”? Dhe menjëherë përgjigjet duke argumentuar sipas gjetjeve të tij dhe thellësisë së studimit, se ata jo vetëm që janë autoktonë, por edhe nga më të lashtët dhe janë pasardhës të çiltër të pellazgëve. Pesha e gjithë studimeve të studiuesve të ndryshëm si ata antikë dhe europianë është e madhe sepse ata kanë gjurmuar dhe kanë bërë gjetje interesante, të cilat nga ato materiale dhe hulumtime të vlefshme janë arritur rezultate të mëdha të përafrimit të konkluzioneve dhe rilindjes së atyre kohëve, për të cilët ata kanë qenë të interesuar. Kjo rilindje sigurisht që ka nisur me këta autorë dhe një ditë do të mund ta shohim si të plotë studimin mbi origjinën e pellazgëve dhe shqiptarëve si pasardhës të tyre të drejtpërdrejtë dhe si komb djep i gadishullit ilirik.

Nga kjo mund të nënvizojmë këtë se “shqiptarët janë pasardhës të popullit të lashtë të kulturës evropiane dhe pellazgë (të vërtetë-shënimi im)”.

“Poeti më i madh i të gjitha kohërave Homeri ishte një Pellazg, ose më mirë, një shqiptar”. (Macedonien…, Cleanthes Nicolaïdes 1899, faqe 180 ). Të gjithë heronjtë në Iliada dhe të tjerë të luftës së Trojës ishin pellazgo-shqiptarë si p.sh. Aleksandri i Madh, Konstantini, Justiniani, Pirro, Gjergj Kastrioti, pastaj edhe mendimtari më i madh i të gjitha kohërave, Aristoteli dhe shumë e shumë të tjerë. Prandaj mund të nënvizoj se shqiptarët janë pasardhës të pellazgo-ilirëve dhe janë një nga kombet më të lashta që kanë ruajtur gjer në ditët tona identitetin e tyre kombëtar dhe gjenin si dhe në mënyrë stoike dhe me sakrifica të djersës së përgjakur kanë mbrojtur qenien e tyre dhe identitetin kombëtar europian.


Gjon Keka