Nexhmije Hasani "Krijimtari , e cila të detyron të “prekësh” rininë"

Krijimtari , e cila të detyron të “prekësh” rininë

Përsiatje për vëllimin poetik ““Frymoj në fluturim zogu”të autorit Petraq Zguro

Nga Nexhmije Hasani

Meditim në heshtje të vrulltë …. Shpirti e mbart këtë meditim mbi vete në rrugën e përcaktuar prej fatit dhe vitet fluturimthi ikin në rrugëtimin “ JETË” .

Me atë forcën e vet të padukshme vargu kërkon të na marrë dorazi drejt hapësirës dhe ëndrra e bukur ledhaton shpirtin. Ledhaton atë shpirt të brishtë që shkon në amshim me synim të shfaqet një ditë të re, një ditë e qeltë me diell.

Autori frymon bukur qenien e tij të dashuruar. Mundohet t’ia rrëmbejë dashurinë qiellit , duke e veshur atë me petkun hyjnor të hënës. Ndjenja , si vocërrakee “pabindur” i përkëdhelet plot ngjyrim jetësor, duke dallgëzuar dhe pastaj duke dalë jashtë kraharorit të tij gufues. Pulson, pra, brenda vetes e vërteta dhe ofshama thërret me zërin e dashurisë. Krijuesi Zguro është në trajtë dhe në mënyrë emocionant, një i dashuruar i zhuritur. Me sjelljen e tij ngjason , apo kërkon të përafërohet me personazhe të kësaj bote me emër. Dhe lind pyetja e vrullshme gjatë leximit të krijimeve të tij : A i ngjan një “Romeo” të vogël të dashuruar?

"Dhe në mundsh…, - shprehet ai me mundësinë e tij të ndjenjës .- Ujëvarën e lotëve, dot, kurrë, s’ke për ta tharë” .

Ndjesi këto që i jep me forcë vargu emocional. Në krijimet e tij ka nota dramatike, ku bukur metamorfozohet imazhi bukuror, natyra lindëse e bukurive dhe e dhimbjeve “ jetë” . Dashuri pra, kombinative me dhimbje të ndërliksur. Largësia në dhe’ të huaj, e bën jetën t’i ngjasoi trungut të thatë, duke humbur gjithë biskëzimin gjelbërues. Buza dridhet, duke kafshuar gjuhën në tinguj muzikorë të këngeë së përvuajtur të mallit. Noslagji për të bukurën, për dashurinë e lenë largësisë së vendit tënd. Kjo gjendje frymon brenda vetes, brenda shpirtit të krijuesit dhe shpesh herë, për të mos thënë gjithmonë lë gjurmë, të cilat janë aktive, vepruese, e pse dhe torturuese. Por ngandonjëherë kjo “torturë’ kthehet në torturë të ëmbël. Mosprania e nënës, e fëmijës, e vashëzës sjellin etjen dhe mungesën e pandalshme të mallit. Vetë krijuesi Zguro përpiqet me mundësinë e tij të nxjerrë këtë mall të madh që i zien përbrenda me një forcë vitale. Dhe lexuesi mbushet me oksigjenin e krijimit përmes vargut të mallit. Dy pika loti guxojnë e rrjedhin mbi faqe dhe, shpejtësisht mbushin një det, një oqean. Madje pastaj i “thajnë” duke sjellë fashitjen e largësisë dhe duke përbashkuar zemrat e ndara. Autori i këtij vëllimi, Petraq Zguro në vëllimin e tij ““Frymoj në fluturim zogu”,” të “detyron “ ta prekësh rininë. Ai zbret në “audiencat”dhe takohet me poetët e tjerë, të cilët i kënduan aq bukur lirikisht viteve studentore. Në poezinë " Ç‘mall !...", ku vargu potretizon mallin, Petraqi derdh emocionin e tij, me mënyrën e tij: “ Fytyra jote më vjen, pa gdhirë...,/Ulet mbi sytë e mi…”, ose : “Urimet dalin nga zemra, / Ç‘zjarr, mall, kanë përbrenda! /Vetëm zemra ime e di,/Ty duhet ta marrë mendja …”.

Dhuratë e vyer është kjo poezi ,për lexuesin, e pasuar me poezinë “Eja, me fluturim zogu…” , “Si pulëbardha e Anakreontit…, Panorama e lotëve, “Vallëzim marramendës yjesh” e tjerë , ku toni lirik godet emocionalisht dhe shpreh botën poetike me sinqeritet.. Lehtë e bukur mund të futesh brenda zemrës së tij. Ai mban dyert e hapura për këdo që dashuron poezinë, lirikën . Në çdo poezi të tij, kryefjala është dashuria. Yjet i merr në pëllëmbë të dorës dhe e kristalizon zjarrminë e ëmbël të femrës. E bën atë të freskët ëngjëllore. Jeta ka rezervuar misteret e saj, duke të mbajtur mbërthyer në monotoni . Jeta ka ca kthetra të çuditshme, të cilat të mbërthejnë dhe nuk të lëshojnë, të cilat ta bëjnë ditën të errët , pa agim. Syri qan në heshtje, duke thyer largësinë . Ah, poet ! Kur të gjithë flejnë , ti zgjohesh, je i pagjumë. Kundron perëndimin . Aurolë ngjyrash shfaq imazhi yt dhe noton Galatikës në pafundësi qiellore. “Ah , Galaktika!…/Dritën e një ylli më afronte, /pa vonuar, duke u shfaqur në paraqitje Ëngjëlli…”

Sa pranë e afron vashëzën , e përkëdhel mes syrit dhe buzës. Vajza e valëve, shkumbuar bregut lotues. Krijuesi Petraq Zguro shkruan lirshëm me mënyrën e tij, është i vërtetë, sa tundohesh ta lexosh librin me një frymë. Ja, sa bukur shprehet:

" Mos u çudit, lule zemër, /Pse shkruaj në këtë mënyrë./ Je ti ajo që më shtyn në rrugën e artit ". Pra vajza me brishtësinë e saj është shtysa e frymëzimit të poetit. Në notat pentagramorë , që luan dhe këndon poeti dashurues zemra jone merr jetë dhe jeta bëhet më e bukur. Jeta vishet plot shumëllojshmëri ngjyrash dhe shpirti gëzon ... Lind një agim, lind një jete e re.

Ç‘buzëqeshje ! Më sillte zgjimin /Dhe fjala e artë e përshëndetjes : “Mirëmëngjes”…/

Eh , ku s’ të çon Ëndrra!

Vëllimi“Frymoj në fluturim zogu”, natyrisht, ka kaluar në një proces profesional redaktimi, i cili ka ndikuar në këtë paraqitje të tij qoftë nga subjekti, qoftë nga kompozicioni.

Tiranë , 27 shtator 2016