Karolina Ilika - Poete, Rumani

PYJËZIM

Të përfytyroj se ke vuajtur nga një amnezi e papritur
Si personazhet e telenovelave të shumta jug-amerikane.
Se edhe je vendosur në njëfarë vendi të këtillë
Duke banuar në metropolën e tij
të përqëndruar

Në një fushë shterpë
e drejtë si në pëllëmbë
e rrahur nga erërat dhe thatësia.
Një metropolë
Pa parqe në të dhe pa pyje rrethepërrreth.

Të mos përkujtosh asgjë përpara
Dhe tjetër fat të të zgjedhë
Dhe pranë një gruaje tjetër
të huaj
të qëndrosh.

Të më kaplojë malli për ty.
Por për këto motive
Si dhe për të tjerat
subjektiv/objektive
Përse të të shkruaj:
“Më ka marrë malli për ty”?!
Dhe atëherë të të vizatoj një pemë
Dhe edhe një
me secilën letër

Dhe dal-ngadalë
Ta pyjëzoj lëndinën
Në të djathtën e xhamit tënd
Përreth shtëpisë sate
Gjithnjë e më larg
Të vizatoj pastaj dhe male
dhe shpatije
dhe lugina
T’i pyjëzoj edhe ata edhe ato:

Me breun e Kërshëndellave.
Me morra të imtë
që u kanë mësyrë pleshtat
e luleve të bardha
të mbrojtura nga
gjembat.
Me lisa ahu që lëvizin dhe qarrë jetëgjatë
Me mështekna
të brishta.
Me verra të stërhidhur
dhe panja solitarë.
Me blirë ëndërrimtarë
si poetët.
Me shelgje me bishtaleca të shumta të përkulura
përmbi ujëra.
Me plepa shumë të drejtë
qirinj deri në qiell
duke patur gjethet në formë të zemrave
në fibrilacion…
Dhe përmes pyjeve të fillojnë të gurgullojnë
Gurra nëntoksore
Dhe kafshë të egra
madhështore e të lira
duke u shumëzuar
në mënyrë magjike
Porsi në “Njëqind vjet vetmi”.

Nëpër degë
jo fruta
por zogj.

Gjallërisht të larme.
Të fillojë të këndojë
Dhe ti të kuptosh
Krejt thëniet e tyre.

Ndërsa nëpër lëndina
pranvera
duke u dridhur me përpëlitje
Të mugullojnë:
kaltroshet e brishta
të stërpikura
me lulekëmbore ndër to
bardhë-blu duke shndritur
porsi dordoleci nën hënë.
barishtoret e pavendosur si efebët
të ashpra e të brishta
dhe sidomos manushaqet
e veshura në ngjyrëra
të fuqishme
ndërsa vjeshta
e përmbajtur në vjollcëzim.

Dhe kështu me kohën
të ndërroj
Format e reliefit të vendit tim
Florën dhe faunën
Dhe klimën pastaj
Dhe me to madje njerëzit e atjeshëm
Sidomos ty
Derisa të kuptosh dhe ti më në fund
Domethënien dhe shtypjen e fjalës MALL.

Dhe mu atëherë të fillosh të mugullosh
Dhe të fillojë të rrjedhin përmes teje
Fjalët tona
më të gjalla se gjaku

Dhe të mund të më përgjigjesh:

Kur gjenden kaq e kaq bashkëkohanikë - me miliarda! -
që nuk takohen kurrë
Thuajse jetojnë në kohëra e botëra të ndryshme
Duket se për tepër ne të dy
megjithatë
jemi takuar
Dhe përmbi ndoshta
të jem me ty
të jesh me mua.

Por nëse do të duash ndojherë të shuhesh
Thua-më dhe unë do të vi

Makar
të vdesim
bashkarisht!

PËRMBUSHJE

Nuk më mungon asgjë. Vera është në piskun e saj.
Në të mëngjër:
veshjet e zbutura
nga një ngjyrë e lehtë vjollceje
e kaltërsuar
siç e mban
Agilegia vulgaris
e ashtuquajtur dhe lulja e xhipkës.
Porsa të çveshura në rërë
shkarkohen
Nga energjia e trupit tim.


Në të djathtë:
pjeshka të majme
freskuese
Me fara të forta që bëhen edhe më të forta
Nën shalët e stërpjekura të mesit.

Nuk më mungon
As puhia
nga lehtësia
më e lehtë
e posadëgjuar.
Si një frymëmarrje e përmbysur në gjumin
E një ere të largët
Nga malet e larta me mushkëri prej zabeli.

Asgjë nuk më mungon.
As së paku kryqi i jetës
Tani vetëm nj[ hije në murin
e një kishe mesjetare.
As vetmia nuk më mungon -
prej shumë kohësh
ajo mund të krenohet
me emrin tim!

As dashuria e të tjerëve nuk më mungon.
As liria supreme
të cilën
Vetë e ripërfitoj
duke ëndërruar
dhe duke të ëndërruatr
Sa që madje as ti mos të më mungosh

Në kohën kur deti
te këmbët e mia
Duke i përplasur valët
shalët
shkumbat

Përkundet
në pambarim
nimfoman

Nën diellin e stërlartë
të gushtit
të mesditës
së ngrehur.

VELLOJA

Si një grua spitullaqe
me flokun e lëmuar
Të mbledhur pas qafe
Nga kohët e tjera
të mistershme
E mbështjellë në vello ngjyrë vjollce
Në mëngjez e vënte në fytyrë
Vellon e vesuar.

Nga ajo vello
Prej perit të merimangës
Me shkëlqime të hatashme të vesës
Ishte në të vërtetë!
Faktikisht
e ke parë
dhe ti.
Kur unë të pata thënë: Shihe!
Ti shikove. Dhe e pe.
Por mos vallë pastaj
Si munde të pohosh
Gjoja se unë e pata grisur?
Pikërisht unë
E vetmja
Që e vëreja
Që e admiroja
Dhe mahnitesha nga madhështia e saj.
Ndërsa sytë e tu
të vetmit
me të cilët
Sytë e mi
dëshironin ta ndajnë
Atë hijeshi
Edhe reale
edhe ireale
edhe ideale!

MUNGESA

Jam këtu e s’jam.
Bota është e shurdhët.
Kritikët prezentojmnë poetët e librat e tyre.
Por ato që nga ky çast do të flasin
Vetëm të vetmuara. Të vetmuara.

Arratisem
Nga e mëngjëra:
Përmes xhamit të lartë
ku shoh
Një pemë dhe më të lartë.
Pjesa e çveshur e trungut
Shëmbëllen
Me një përdredhje burri duke u përkulur
i çveshur deri në brez.
Në do pantallona të zeza e të brishta
Të shpërthekuara
E të lëna
me shkujdesje
shalëve.


Në të djathtë:
Mbi shtratin pothuajse të kaltërt
të qiellit
Të stërpikur me pak ngjyrë vjollceje:
Një jastëk i stërbardhë
përsipër
një re e stërlehtë.
Mbi të e mbështes tëmthin
Me vetullat e hapura
Duke ëndërruar
dhe duke parë ëndërr
Kush e din se sa
Derisa sytë e tu duke më parë drejt
insistent
telepatik
Zgjojnë
më ringjallin
Më risjellin në të tanishmen
Hic et nunc.
Pa e ditur nga ç’anë
Do të më pëlqente të natëroj.

Jam këtu dhe nuk jam.
Shumica më bën më të vetmuar.
Dhe sërish arratisem
Lë mënjanë ëndërrimin
Por ti më kthen
më largon
Nga rruga
si nga fati.

PREMTIM

Nuk kuxoj të të flas për përjetësi
Kur çdo gjë që posedoj është aq kalimtare
Sidomos trupi
trupi im i përkëdhelur
i veshur në fustanin më të bukur
i ngushtë e i ngrohtë
i lëkurës së bardhë.

Por
Aq kohë sa do të të dashuroj
Sa do të të mbaj
në bazamentin e zemrës
dhe do të të adhuroj:
Do të jesh përbindshi i shkëlqimit tim
Dhe minotauri i zi
i nënvetëdijes
sime
të manushaqtë.
Do të jesh mbreti i dëshirave të mia
prore të nënshtruara
dëshirave tua
Dhe Zoti i shpirtit tim
gjithomnë i ri
madje dhe fëmi.

Dhe gjith si një Zot do të të nxjerr
jashtë kohës.

Por kur do të zgjohesh-
nëqoftëse do të zgjohesh ndonjëherë
Jeta do të të duket si një dhuratë e shkuar!

HËNA

Herë si një mburrojë e rrumbullaktë dakase
Herë si një shpatë e harkuar dakase
Prej ari të stërlashtë
E nxjerrë nga tetë minierat më të famshme
të Bjeshkëve të Apusenit
Ndoshta nga Roshia Montana
Bradi
apo Abrudi
ose Bëica

Armë antike
Për mbrojtje e sulm
Të vëna më periodikisht
Në vitrinën e tejdukshme të qiellit
Mbi jastëkë pushi të manushaqtë
Pjesë rezistence në muzeumet e natës:
HËNA -
Herë e plotë
Herë e re.

E arta arkaike e saj (e pandryshueshme)
Prodhon një kontrast harmonik
Me të manushaqten që shkon nga e zeza
të territ
natë për natë
e përlindur

Siç jam unë
bjonde
Pranë teje tejet zeshkane e dikurshme.

Dhe si
njëri prej nesh
kush e din se kurrë
e gjallë dhe e vogël
Pranë tjetrit
kush e din se cili
i vdekur e i madh..

DRAKULA II

Të kujtohet?
Njëherit:
Parajsa dhe ferri.

Sa herë ta ftoja emrin
e atjeshëm
Sa herë e përsërisja
Sa herë dërgoja prej meje drejt teje
Si një luzmë
që s’mund të ngjitet
Duke u kthyer po nga unë:
nën formën e një jehone
të dashuruar marrëzisht në vetveten.

Të kujtohet?
Lumturia e shqetsuar
Dhe shqetsimi i lumtur
nga sytë e mi
nga zëri im
duke të ftuar në zë e në heshtje
Derisa hyje
dhe delje
dhe përsëri hyje
Në shpirtin tim
Përherë të virgjerë
Prej Himene e Hestie.

O lumturi e të palumturve
Ngjyrërat e tua
janë e manushaqta dhe e zeza?!

Të kujtohet pastaj gjumi
Aq i paktë
një bindje
Një vesë gjumi nga agimi
i hollë e i ftohtë si dëbora e parë
Me pudër sheqeri
Mbi petanikun ende të ngrohtë
Të çarçafëve?

Kurse pastaj
pas gjumit
Ai gjumë
Me të cilin dhe u lavdërove
më vonë
nga fyti:
Si një blanë e purpurtë
Përmes të cilës unë duke të puthur
gjaku yt
më shijonte

Të kujtohet?
A të bie ndër mend?

Mjafton të të kujtohet
Dhe ajo shenjë
Do të të rishfaqet
në po atë formë
Në po atë vend
Në fyt
nën veshë
përmbi klavikulën e mëngjër
Ndërmjet arterjes dhe gulçimit

Si një peçetë vampirike.

MUNDIM

Çfarë mundimi të mos mund të flesh
Kur me qëllim bie për të fjetur!
Kurse shtrojet e shtratit me shtretër
Nga mundimet e brishta të vesës sate
Jo të freskëta të të duken
por të përflakura.

Por sa ëndshëm të kthehet mundimi
Kur duke mos fjetur
ëndërron dhe përjeton
Ç’ishte dje dhe ç’do të bëhet nesër.

Se ç’ishte ishte! Por nesër
në dritë
Ndërmjet gjunjëve të tij duke u mbledhur do të mblidhen
Gjunjtë e tu të vegjël:
dy lepuj të bardhë
të ndjekur e të ngjeshur
nga dy të tjerë
të fuqishëm e kurreshtarë
më shumë nga vetja të trembur
dhe njëri në tjetrin të fshehur.

Por sa netë do të kalojnë
e do të kalojnë
Derisa do mund t’i arrijsh t’i dëshpërosh?

Dhe edhe sa ditë deri sa
t’i zbutësh?

t’i çosh të të lënë
të zbresësh në parajsën e skëterrtë
e strukur në skajin e tyre bermudik.

QORTIMI

U njohëm duke u qortuar. Ishim

Në të manushaqta ishim
si në një pikëllim.
Dhe theksoja se zemra njerëzore
Është sa dy grushta
dhe i shtrëngoja grushtat.
Ti më kundërshtoje duke thënë se është sa grushti.

Por grushtat e mi nuk janë vallë që të dy
Sa grushti i një burri
një grusht i vetëm?!

Dhe të lejë të të kaplojë mëria. Më shumë:
Ti as që ke zemër! - thashë duke qeshur -
Si mund ta masësh atë që s’e ke?!

Duke dalë nga vetja
duke e shpërthekuar këmishën
Ma zure në shuplakë kokën si në kthetra
Dhe m’a ngjite
si një ventuzë e ngrohtë
Nën shpatullën e mëngjër
veshin e djathtë
Dhe më detyrove
të dëgjoj
të dëgjoj
të dëgjoj

Por unë e injorova me gjakftohtësi
Trokun nga thellësia: një hergjeli
Duke e shpëtuar nga rrethimi në fushë.

Çdo dashuri
sado e vogël të jetë
Fillon nga zemra
por ti
Ti as që ke zemër!

Që ta gjej
do të duhet
ta kërkoj
Por jo nga jashtë drejt brendisë
Por vetëm në brendinë e saj!