Re: Nga krijuesit tane

DALLIMI
Vdekjen kërkojnë
E s’ka kush ua jap
Xhebrailin e kanë korruptuar
Vdesin e se kuptojnë
Vdekje që turpërojnë
Vdekje që përjetësojnë
Luhatje
Para vdekjes dhe jetës
Dallimi hendek
Për t’i vajtuar
Kush shkoi e kush mbet

TË LIGJTË
Të ligjtë
Urrejtje pjellin
Ata
Megjithëse shterpë janë
Urrejtje kudo mbjellin

SHEKULLI I RI
Shekulli i ri shekulli i ri
Skuqur me gjak gjerë në mjekër
Nga padrejtësitë
E shekullit të vjetër
Flamuj të gjakosur
Të shekullit të ri
Me dashje
Vrarë përsëri

JANARËT E KUQ
31 JANAR
(Dëshmorëve të kombit: Edmondit, Zahirit, Hakifit)
Tridhjetë e një janar nëntëdhjetë e shtatë
I more bijtë tanë me Edin në krye
Me Edin si lis të gjatë
Ranë mbrojtësit e lirisë
Mbrojtësit e tokës
Me ta Edi i nënëlokes
Ah ç’ju ça zemra motrës
Tridhjetë e një janar nëntëdhjetë e shtatë
Ah janar – ty të preftë mortja
Shumë herë na lave me gjak

LOTI
Vdiq ai pa pritur
Loti valë
U rrokullis mbi faqe kot
As ishte për ta qarë
As për ta kënduar
As për ta mbuluar
Me flamur
Paska vdekur thanë
Gotë e lënë mbi tryezë
Kthyer përmbys
Katran e zezë

KAFSHIMI
Ikni kafshimit
Të atyre që preferojnë
Muzgun e vonë
Pas shpine e tinëzisht
Ata
Kafshojnë kafshojnë

GËNJESHTARI
Gënjeve shokun tënd
Edhe këtë herë
Ku mbeti fjala e dhënë
Ti atë e gënjeve
Por për të fundit herë

OLE
Toreadori ndeshte me demin
Platoja skuqet me gjak
Duartrokasin Spanjollët
Për “fitoren” mbi muzat
Ole ole
Spanje e lashtë
Duartrokasin njerëzit
Triumfuan mbi kafshë

MBARSJA
Në yshtje u mbarse
Prapa skenës me çakaj
Si produkt i filozofisë së mbarsjes
Solle këlyshët e hakmarrjes
Polle pasigurinë
Ata po lozin tani
Aktin e përlyer
S’do mend
Kjo mbarsje do përplaset
Me pjellën e vet

FEHMI LLADROVCIT
Kishte edhe diçka për të thënë
Fjalët i kishin mbetur
Në grykë të automatikut të nxehtë
Nishanin në sy
Me syrin hapur
Vdekjen në shenjë marrë
Me tjetrin
Përshëndetur ish me diellin
Kishte edhe shumëçka për të thënë

XHEVË LLADROVCIT
Nuse në këmbë po i rrinte
Diellit dhe lirisë
Shkëlqimin qiellit ia mori
Qielli u ngrys nga zilia
Vetëtimë solli
Xheva nuse
Dhëndër Fehmia

AGIM BAJRAMIT
( Komandant Zefit )
Në zemër portret të mbajë
Shpeshherë kuvendojmë
Diçka më ndrydh në gjoks
Vitet si gurë rëndojnë
Ti prapë buzëqeshësh
Në buzëqeshje më flet
Sikur del nga portreti
I buzëqeshur vdekjen pret
Pusi i kishe vënë kahmoti vdekjes
Mirëseardhje i kishe uruar lirisë
I urti i madhi i miri Agim
Yll i përjetësisë

SHËNIME PËR AUTORIN
Mehmet Bislimi u lind me 24 mars 1958 në fshatin Prekaz i Epërm. Shkollën fillore e kreu në
vendlindje, ndërkaq gjimnazin në Skenderaj. Studioi në fakultetin filozofik të Prishtinës. Për
shkak të veprimtarisë së tij politike në vitin 1981 burgoset nga shërbëtorët e ish pushtuesit
Jugosllav, dhe dënohet me burg.
Pas daljes nga burgu ai vazhdon me veprimtarinë kombëtare si dhe krijimtarinë letrare.
Shkrimet e para i ka botuar në gazetën e studentëve: “Bota e Re”, më vonë në revistën
“Alternativa”- botimi në Lubjanë, pak kohë ka shkruar edhe në gazetën “Rilindja” - botimi në
Zvicër. Për disa vite ka shkruar në gazetën “Zëri i Kosovës”- botimi në Zvicër dhe për gazetën
“Rruga Jonë”- botimi në Francë. Në këto dy gazeta ka mbajtur edhe këndin e humorit me
nofkat: “Ngucakeqi” dhe “Gjembi”. Kohë pas kohe shkruan edhe në gazetën “Epoka e Re”.
Edhe tani merret me shkrime publicistike, humor, poezi etj. Përkohësisht jeton dhe vepron në
Zvicër. Ky është libri i tij i tretë.

--------------------------------------------------------------------------------

URA E GJATË SA VETË LUMI

Jeta më thotë nisu nëpër terrin e natës së gjatë si lum i qetë
kur valët qetësohen nga rrezet e hënës së plotë me yjet valltarë jete
mendimet thellohen në kurora lulesh me ngjyra fluturash fëmijërore
ura e gjatë sa vetë lumi lidhë zemrën e tokës shpirtë të bleruar
me erën e fladëshme nata shtrydhë kujtime vuajtjesh të tokës së copëtuar
duke peshuar fatet nëpër valët e tërbuara të lumit tash të vërshuar
që më vetë ka këputur prangat dhe ngjitet nëpër bregun e lirisë
me këngët e valëve të ngjitura në shtizën e flamurit plotë kujtime jete
si flutur e bukur me ngjyra gjallërie të pranverës plotë rreze dielli.

Kolec Traboini

mollë Peje

kërkoj gjithandej një mollë të artë
Peje
e megjithëse nuk lashë
gardh shtëpie pa parë
e derë pa trokitur
atë mollë nuk e gjeta
e trasta ime e varfër
mbeti varur në një degë vjeshte
tek rrasa e gurit të Haxhi Zekës.

mos e hangri krimbi
tanë lulëzimin e pranverës
e mua ma thau palcën e shpirtit
këtë dimër.

ah mollë Peje!
a thue më zë vorri në vorr,
pa të gjetë?

Vjeshtë 2003

Halil Xani

Fjala

Ka fjalë të shkurta
Ka fjalë të gjata
Ka fjalë të mprehta
Që presin si shpata.

Ka fjalë si pelini
Ka fjalë nektarplot
Ka fjalë që vrasin
Si armët me barot.

Ka dhe fjalë si era
Që s`peshojnë hiç
Ka fjalë si plumbi
S`ngriten as me vinç.

Fjala don gdhendur
Fjala don latuar
Mos të ketë gjemba
Njerëz për të lënduar.

Drenicë,15.12.2007

Njolle gjaku

Lindita Arapi

Ne dhoma te bardha
shtruar
nje shilte te bardha
hyjne
te fisit me qeleshe te bardha
ulen
fshijne djerset me shami te bardha
pine
kafene te nxehte me filxhana te bardha
urojne
nusen veshur me te bardha
te trashgohen
ne dite te tjera te bardha
ngrihen
per gosti, therin delet e bardha

Nuk bëj aspak çudi
pse me magjepse mua
Të fali bukuri, ty fati i bekuar.

Përpara bukurisë , në gjunjë biem ne
Jam rob i perendis, dhe skllav mua më ke

Ti linde të magjepsësh
e unë të magjepsem
Pse duhet ta ndërpresim ne,
ligjin e përjetshëm??

Jam fli i bukurisë
Ti bëhu fli e epshit
T'ia falim Dashurisë
Kujtimet e përjetshme..

ALMA PAPAMIHALI

DUA NATYRËN TIME
Duatë hedh në varg natyrën,
Qiellit vrenjtësinë tía humbas
Ajrin me parfum ta lyej,
Pastaj fuqishëm të thërras.

Të thërras sa zëri t´më ngjirret,
E ngadalë e tëra të shterem,
Dua të hedh në varg natyrën,
Aromës së saj të endem.

Dua të hedh në varg natyrën,
Të vetmen që më rilind mua.
Po ku ta gjej të bukurin vend?
Ndaj mbeta poete e dështuar.

HAKERRIM

Që nga Korça gjer te Shkodra mbretëron një errësirë,
nëpër fusha, nëpër kodra, vërshëllen një egërsirë!
Pra, o burra, hani, pini, hani, pini or’ e ças,
Për çakallin, nat’ e errët, është ras’ e deli ras’!

Hani, pini dhe rrëmbeni, mbushni xhepe, mbushni arka,
të pabrek’ ju gjeti dreka, milionier’ ju gjeti darka!
Hani, pini e rrëmbeni, mbushni arka, mbushni xhepe,
gjersa populli bujar t’ju përgjigjet: peqe, lepe!

Ai rron për zotrinë tuaj, pun’ e tija, djers’ e ballit,
ësht’ kafshit për gojën tuaj. Rroftë goja e çakallit!
Shyqyr zotit, s’ka më mirë, lumturi dhe bukuri,
dhe kur vjen e ju qan hallin, varni buz’ edhe turi!

Hani, pini dhe rrëmbeni, është koha e çakenjvet;
hani, pini e rrembeni, ësht’ bot e maskarenjve;
Hani, pini, vidhni, mblidhni gjith’ aksione, monopole,
ekselenca dhe shkelqesa, tuti quanti come vuole!

Nënshkrim i zotris suaj nëpër banka vlen milion,
ju shkëlqen në kraharuar decorata “Grand Cordon”!
Dhe kërkoni me ballhapur (!) komb i varfër t’ju thërres’
gjith me emrin tingëllonjës: Ekselenca e Shkelqes’
dhe të quheni përhera luftëtar’ e patriot’,
në ka zot dhe do duroj’, posht ky zot, ky palo zot!

Grand Cordon i zotris’sate, që në gji të kan’ vendosur,
ësht’ pështyma e gjakosur e atdheut të vremosur;
dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr’,
ësht’ trikëmbshi që përdita varet kombi në litar!
Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh,
kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh!

E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde,
mbasi dora e armikut ty me shok’ të heq për hunde.
Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh,
të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal’ në vesh!

Koha dridhet e përdridhet, do vij’ dita që do zgjidhet
dhe nga trasta pem’ e kalbur doemos jasht’ do hidhet!
Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë
nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul’ e zezë në ballë!

Mirpo ju që s’keni patur as nevoj’ as gjë të keqe,
më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: “Peqe!”
Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët,
sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët!
As ju hahet, as ju pihet, vetem titilli ju kihet…
Teksa fshat’ i varfer digjet… kryekurva nis e krihet!

Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira,
ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar’ në errësira!
Ç’na pa syri, ç’na pa syri!... Hunda juaj ku nuk hyri:
te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!

Dallavera nëpër zyra, dallavera në pazar,
dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar’
Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vëndi
që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dëndi!

Nëse kombi vete mbarë, nesër ju veproni ndryshe,
dylli bënet si të duash, kukuvajk’ dhe dallandyshe…
kukuvajka gjith, me lajka, neser silleni bujar,
nënë dorë e nënë maska, shkoni jepni një kapar!

Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera
kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera…
Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!

Edhe ju të robëruar, rob në dor’ të metelikut,
fshini sofrat e kujtdoj’, puthni këmbën e armikut!
Që ta kesh armikun mik e pandehni mënçuri,
mjafton bërja pasanik, pasanik dhe “bej” i ri,
dhe u bëtë pasanik, me pallate, me vetura,
kurse burrat më fisnikë, japin shpirtin në tortura!

Vëndi qënka sofr’ e qorrit, vlen për goj’ e për lëfytë,
bëni sikur veni vetull’, shoku shokut krreni sytë…
Dhe për një kërkoni pesë, po më mir’ njëzet e pesë.
Le të rrojë batakçiu dhe i miri le të vdesë!

Po një dit’ që nis e vrëret do mbaroj’ me bubullimë,
ky i sotmi zër’ i errët, benet vetëtimë
dhe i bije rrufeja pasuris’ dhe, kësi lloj,
nuk ju mbetet gjë në dorë, vetëm një kafshit’ për goj’!

A e dini që fitimi brënda katër vjet mizor’
nuk ësht’ yti, nuk ësht’ imi, është i kombit arbror,
ësht’ i syrit në lot mekuar, ësht’ i vëndit djegur, pjekur,
Ju do thoni si të doni… po e drejta dermon hekur!